Marianna K.

Πιστεύω πως όλοι μας έχουμε βρεθεί σε ένα σημείο της ζωής μας όπου θέλουμε να κάνουμε κάτι αλλά φοβόμαστε τις αντιδράσεις. Φοβόμαστε να το πούμε δυνατά γιατί φοβόμαστε τι θα πει ο κόσμος, αν θα υπάρχουν θετικές οι αρνητικές αντιδράσεις, αν θα σχολιαστούμε, αν θα χαλάσει η δημόσια εικόνα μας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να κρατάμε βαθιά μέσα μας αυτές τις ιδέες και τις επιθυμίες, οι οποίες τελικά παραμένουν κομμάτια τις φαντασίας μας, απωθημένα, σκέψεις που μας κινούν απλά την περιέργεια.
Έχουμε κάτσει ποτέ, όμως, να σκεφτούμε από που προέρχεται αυτός ο φόβος; Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ «τι κι'αν»;

Κάτσε λοιπόν και κάνε μία απλή ερώτηση στον εαυτό σου. Ποιά ήταν η τελευταία φορά που είπες ότι δε σε νοιάζει η άποψη των άλλων και υποστήριξες κάτι που σ'αρέσει;
Αν η απάντηση «είναι όχι τόσο πρόσφατα», κάτι που φαντάζομαι θα απαντήσουν οι περισσότεροι από εμάς, μήπως πρέπει να βρούμε από τι προκλήθηκε αυτό;

Είναι ευραίως γνωστό πως ζούμε σε μία κοινωνία που μας μεταδίδει, υποσυνείδητα πάντα, μυνήματα ότι πρέπει να νοιαζόμαστε για την άποψη των άλλων, όπου η κατάκριση είναι φαινόμενο καθημερινό και όπου ο κόσμος ζει φοβισμένος για τις αντιδράσεις που θα λάβει αν κάνει κάτι που πραγματικά του αρέσει, κάτι έξω απ'το συνηθισμένο, αν δεν ακολουθήσει για μία φορά την πεπατημμένη και αν υποστηρίξει την άποψή του. Φοβόμαστε την απόρριψη κρυρίως, την απόρριψη απ'τους γονείς μας, τους φίλους μας, τους συγγενείς μας, τους εργοδότες μας και -γενικότερα- την κοινωνία.

Όταν λοιπόν μας έρθει μία δημιουργική ιδέα, όταν έχουμε ένα "HA! moment", όπως αρκετοί το αποκαλούν, μπαίνουμε σε βαθιές και συνεχόμενες σκέψεις, όχι όμως αυτές που θα έπρεπε να έχουμε. Συνήθως δεν μπαίνουμε σε σκέψεις που θα μας οδηγήσουν στην πραγματοποίηση αυτής της ιδέας, που θα εξετάσουν τις πιθανότητες επιτυχίας της και που, τελικά, θα μας οδηγήσουν στην περεταίρω έρευνα για την υλοποίηση ή την απόρριψή της, αλλά μπαίνουμε σε αρνητικές σκέψεις. Σκεφτόμαστε την αποδοκιμασία από τους γύρω μας, σκεφτόμαστε την αρνητική ενέργεια που θα δεχθούμε όταν τους πούμε κάτι πρωτότυπο, σκεφτόμαστε σχόλια του τύπου "δεν υπάρχει περίπτωση να πετύχει κάτι τέτοιο" που συνήθως συνοδεύονται με γέλωτα και συνήθως οδηγούμαστε σε σκέψεις που χαρακτηρίζοντα υπερβολικές και παράλογες. 'Ετσι, σπρώχνουμε τις ιδέες μας στο πίσω μέρος του μυαλού μας, μαζί με τις υπόλοιπες που έχουν συσσωρευθεί όλα αυτά τα χρόνια.

Έχουμε μεγαλώσει σε μία κοινωνία όπου υπάρχει έντονη έλλειψη δημιουργηκότητας, όπου εκπαιδευόμαστε έτσι ώστε να σκεφτόμαστε όλοι το ίδιο, να μαζοποιούμαστε και να καταδικάζουμε το διαφορετικό. Οι άνθρωποι με τους οποίους συναναστρεφόμαστε, αλλά και εμείς οι ίδιοι κρυβόμαστε, υποβιβάζουμε τις ιδέες μας, τα θέλω μας και τα πστεύω μας και μπαίνουμε σε ένα φαύλο κύκλο, όπου προσπαθούμε να λύσουμε τα προβλήματά μας με το ίδιο σκεπτικό που έιχαμε όταν τα δημιουργήσαμε, απορρίπτοντας τις καινούριες και πρωτότυπες ιδέες. Έτσι, όμως, καταλήγουμε δυστυχισμένοι, μίζεροι και πιο μπερδεμένοι από ποτέ.

Γι'αυτό το λόγο κάνω έκλληση σε εσένα αναγνώστη, βασικά σε προκαλώ. Σε προκαλώ να υποστηρίξεις μία φορά αυτό που πιστεύεις, αυτό που σ'αρέσει, αυτό που θες. Σε προκαλώ να γυρίσεις και να πεις σε κάποιον «δε με ενδιαφέρει αν δε συμφωνείς ή αν δε σ'αρέσει, εμένα μ'αρέσει και μου αρκεί αυτό».
Το διαφορετικό τρομάζει τους ανθρώπους και γι'αυτό οι περισσότροι θα σε κατακρίνουν, αλλά, αν το σκεφτείς, τα πιο απλά πράγματα τις καθημερινής σου ζωής ήταν και αυτά κάποτε περίεργες ιδέες.Φαντάσου ένα κόσμο όπου αυτοί οι άνθρωποι φοβήθηκαν και δεν κυνήγησαν τις τρελές τους σκέψεις. Αφού το έκαναν αυτοί, γιατί όχι και εσύ;

Έχω το θάρρος να θέλω να αγγίξω ένα φαινόμενο που με αηδιάζει, ένα φαινόμενο που γίνεται σε κάθε κοινωνία σε όλον τον κόσμο και μου προκαλεί αισθήματα έντονου αποτροπιασμού, το φαινόμενο της έλλειψης σεβασμού που δείχνει το αντρικό φύλο στο γυναικείο.
Όλες οι γυναίκες, πιστεύω, έχουμε βιώσει αυτό το φαινόμενο, αυτό το φαινόμενο ασέβειας προς το πρόσωπό μας, προς το σώμα μας, προς τον τρόπο ντυσίματός μας, και κυρίως, προς εμάς. Δεν είναι, εξάλλου, σπάνιο το φαινόμενο του να περπατάς στο δρόμο και να δέχεσαι βλέματα, ματιές που συχνά συνοδεύονται από προκλητικά σχόλια για την εμφάνισή σου, κορναρίσματα και σχόλια από άντρες που οδηγούν, άντρες κάθε ηλικίας, της ηλικίας του πατέρα σου, του αδερφού σου, μέχρι και του παππού σου.
Δεν μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματα αηδίας και ασέβειας που νιώθω κάθε φορά που περπατάω στο δρόμο και ακούω ένα τέτοιο σχόλιο, κάθε φορά που βλέπω έναν ηλικιωμένο άντρα να με κοιτάει λες και είμαι μία φρατζόλα ψωμί, κάθε φορά που κάθομαι σε μία καφετέρια με τις φίλες μου και η παρέα των αγοριών στο διπλανό τραπέζι σχολιάζει την εμφάνιση μας και το «ποια θα πήδαγαν πιο εύκολα».
Δεν είμαστε αντικείμενα ευχαρίστησης των αντρών, ούτε εκθέματα σε μνημείο για να κοιτάνε και να σχολιάζουν τόσο έντονα. Δεν είμαστε άνθρωποι χωρίς αφτιά και αισθήματα, κατώτερα όντα που μπορούν να δέχονται προκλητικά σχόλια αυτού του είδους χωρίς να έχουν το δικαίωμα της αντίδρασης.
Είναι κοινώς αποδεκτό, βέβαια, να υπάρχουν τέτοιου είδους σχόλια, αλλά δεν είναι κοινώς αποδεκτό να υπάρχει αντίδραση. Οι άντρες βλέπετε προσβάλλονται κάθε φορά που γυρνάμε και τους κοιτάμε με αηδία όταν μας αποκαλούν το οτιδήποτε, όταν απαντάμε ή έστω τολμούμε να σηκώσουμε το φρύδι μας στα σχόλιά τους, το θεωρούν ασέβεια και ακόμα χειρότερα, μας αποκαλούν κάτι χειρότερο γιατί ισχυρίζονται πως το μόνο που κάνουν είναι να μας κάνουν κοπλιμέντα.
Δεν είναι έτσι, οι συμπεριφορές αυτές δε φανερώνουν διάθεση για κοπλιμέντα. Οι συμπεριφορές αυτές χαρακτηρίζονται ως γλοιώδεις και τα «κοπλιμέντα» αυτά ως χυδαία σχόλια. Κάθε άνθρωπος, ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας έχει το δικαίωμα να περπατάει στο δρόμο χωρίς να παρενοχλείται με τη δικαιολογία ότι προκαλούσε. Κανένας δεν έχει σκοπό να προκαλεί αναδικνύοντας το σώμα του και καμία γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της δεν αποζητά τέτοιου είδους σχολιασμούς στην καθημερινή της ζωή, σχολιασμούς που αρχίζουν από τη νεαρή εφηβική ηλικία και αργούν να τελειώσουν, γεγονός που αναγκάζει τις γυναίκες να δέχονται τα σχόλια αυτά κάθε μέρα επί αρκετά χρόνια. Κρίνεται αναγκαία, λοιπόν, η διδασκαλία αμοιβαίου αλληλοσεβασμού σε γυναίκες και άντρες.

Εξ'άλλου, αφού κανένας άντρας δε θέλει να βλέπει κάποια  γυναίκα στη ζωή του να υφίσταται κάτι τέτοιο, γιατί να το κάνει σε άλλες;