Όσοι τυχαίνει να με γνωρίζετε και διαβάσετε αυτό, μην ανησυχείτε, οι δικές μου μάχες έχουν τελειώσει. Το κείμενο αυτό δημιουργήθηκε τόσο από τις δικές μου εμπειρίες όσο και από λεγόμενα ατόμων που έχουν περάσει ίδια ή και παρόμοια περιστατικά.
Πρόσφατα έτυχε να δω μία ταινία με θέμα τη νευρική ανορεξία. Η άποψή μου; Απαίσια.
Η ταινία ήταν τόσο εκτός των ορίων της πραγματικότητας όσο το να πεις ότι η χώρα μας δεν βρίσκεται σε οικονομική κρίση. Ωραιοποιημένη αρρώστια, και αυτό με ενόχλησε. Φάνταζε παραμυθένια η κατάσταση, διαχειρίσιμη, με δυνατότητα ανάρρωσης τόσο εύκολη όσο και από ένα απλό κρυολόγημα, μία τυπική φθηνοπωρινή γρίπη.
Στο τέλος η κοπέλα ως δια μαγείας, με ένα κρότο των δακτύλων της, αποφάσισε ότι θέλει να γίνει καλά (εδώ ζητώ συγγνώμη για το spoil, αλλά στην τελική καλύτερα που δεν θα τη δείτε ούτως ή άλλως). Λες και μία ψυχοσωματική ασθένεια όπως αυτή είναι τόσο εύκολη...
Αν θέλετε πραγματικά να καταλάβετε πως είναι μία τέτοια αρρώστια, γιατί για αρρώστια πρόκειται, φανταστείτε αυτό:
Ο φόβος του να παίρνεις κιλά, η παράλογη σκέψη πως αν η ζυγαριά δεν δείξει το νούμερο που έδειξε εχθές (ή ακόμα καλύτερα για εσένα, μικρότερο) δεν θα είσαι πλέον όμορφη. Η εμμονή ότι 500 θερμίδες την ημέρα είναι υπερβολικές αλλά και αυτή του να θες να χάσεις "ό,τι πήρες σε μία μέρα" και παραπάνω... Η ανάγκη (γιατί πλέον για εσένα είναι ανάγκη) να βρίσκεις δικαιολογίες για να αποφύγεις τις περιπτώσεις όπου πρέπει να φας με τους φίλους σου, ενώ ταυτόχρονα να προσπαθείς να τους πείσεις για το πόσο τρως, γιατί πρέπει να τους πείσεις ότι τρως, και ότι τρως πολύ, και ότι σ'αρέσει, αλλά "δεν παίρνεις κιλά γιατί γυμνάζεσαι". Και η συνεχής προσπάθεια να αδυνατίσεις, να γίνεις τέλειος, γιατί πιστεύεις βαθιά μέσα σου ότι μόνο αν χάσεις κιλά θα είσαι χαρούμενος. Όταν είσαι έξω και τρέχεις, στο γυμναστήριο (όχι στα βάρη, αυτά χτίζουν μυική μάζα και η μυική μάζα παχαίνει- θεωρείς) και καις τις διπλάσιες θερμίδες απ'ότι καταναλώνεις, μόνο τότε νιώθεις χαρούμενος. Η ζαλάδα που νιώθεις κάθε φορά που σηκώνεσαι, όχι μόνο όταν αυτό είναι απότομο, αλλά κάθε φορά. Εκεί που όλα σκοτεινιάζουν για δύο λεπτά και δεν μπορείς να δεις ή να ακούσεις τίποτα. Βέβαια υποδύεσαι ότι είσαι καλά, ότι είναι όλα καλά και ελπίζεις να μην καταλάβουν κάτι.
Πρόσφατα έτυχε να δω μία ταινία με θέμα τη νευρική ανορεξία. Η άποψή μου; Απαίσια.
Η ταινία ήταν τόσο εκτός των ορίων της πραγματικότητας όσο το να πεις ότι η χώρα μας δεν βρίσκεται σε οικονομική κρίση. Ωραιοποιημένη αρρώστια, και αυτό με ενόχλησε. Φάνταζε παραμυθένια η κατάσταση, διαχειρίσιμη, με δυνατότητα ανάρρωσης τόσο εύκολη όσο και από ένα απλό κρυολόγημα, μία τυπική φθηνοπωρινή γρίπη.
Στο τέλος η κοπέλα ως δια μαγείας, με ένα κρότο των δακτύλων της, αποφάσισε ότι θέλει να γίνει καλά (εδώ ζητώ συγγνώμη για το spoil, αλλά στην τελική καλύτερα που δεν θα τη δείτε ούτως ή άλλως). Λες και μία ψυχοσωματική ασθένεια όπως αυτή είναι τόσο εύκολη...
Αν θέλετε πραγματικά να καταλάβετε πως είναι μία τέτοια αρρώστια, γιατί για αρρώστια πρόκειται, φανταστείτε αυτό:
Ο φόβος του να παίρνεις κιλά, η παράλογη σκέψη πως αν η ζυγαριά δεν δείξει το νούμερο που έδειξε εχθές (ή ακόμα καλύτερα για εσένα, μικρότερο) δεν θα είσαι πλέον όμορφη. Η εμμονή ότι 500 θερμίδες την ημέρα είναι υπερβολικές αλλά και αυτή του να θες να χάσεις "ό,τι πήρες σε μία μέρα" και παραπάνω... Η ανάγκη (γιατί πλέον για εσένα είναι ανάγκη) να βρίσκεις δικαιολογίες για να αποφύγεις τις περιπτώσεις όπου πρέπει να φας με τους φίλους σου, ενώ ταυτόχρονα να προσπαθείς να τους πείσεις για το πόσο τρως, γιατί πρέπει να τους πείσεις ότι τρως, και ότι τρως πολύ, και ότι σ'αρέσει, αλλά "δεν παίρνεις κιλά γιατί γυμνάζεσαι". Και η συνεχής προσπάθεια να αδυνατίσεις, να γίνεις τέλειος, γιατί πιστεύεις βαθιά μέσα σου ότι μόνο αν χάσεις κιλά θα είσαι χαρούμενος. Όταν είσαι έξω και τρέχεις, στο γυμναστήριο (όχι στα βάρη, αυτά χτίζουν μυική μάζα και η μυική μάζα παχαίνει- θεωρείς) και καις τις διπλάσιες θερμίδες απ'ότι καταναλώνεις, μόνο τότε νιώθεις χαρούμενος. Η ζαλάδα που νιώθεις κάθε φορά που σηκώνεσαι, όχι μόνο όταν αυτό είναι απότομο, αλλά κάθε φορά. Εκεί που όλα σκοτεινιάζουν για δύο λεπτά και δεν μπορείς να δεις ή να ακούσεις τίποτα. Βέβαια υποδύεσαι ότι είσαι καλά, ότι είναι όλα καλά και ελπίζεις να μην καταλάβουν κάτι.
Και εν τέλη δεν καταλαβαίνουν και (κατά τη γνώμη σου) καλύτερα που δεν καταλαβαίνουν γιατί θα αρχίσουν τις κλασσικές ατάκες "δεν καταλαβαίνω γιατί σου είναι δύσκολο, απλά φάε" ή, την καλύτερη, "σιγά το πράγμα, το κάνεις επίτηδες, είναι όλα επίτηδες!"
Και η ανάρρωση; Πιο δύσκολη από την ίδια την ασθένεια. Δεν θες να γίνεις καλά αλλά ταυτόχρονα το θες όσο τίποτα άλλο. Το θες αλλά νιώθεις ότι δεν μπορείς να το κάνεις. Ο μόνος τρόπος ζωής πλέον για εσένα είναι αυτός με τον εγκατεστημένο θερμιδομετρητή στο μυαλό σου και μία ζωή με αυτό σου ακούγεται σαν βάσανο. Ζηλεύεις τους φίλους σου που τρώνε συνέχεια ό,τι θέλουν και παραμένουν αδύνατοι. Νιώθεις ότι αν φας έστω και ένα μικρό κομμάτι φρυγανιάς θα γίνεις τριπλάσιος. Όμως είσαι αρκετά δυνατός και το κάνεις, αρχίζεις και τρως, νιώθεις καλύτερα, έχεις ενέργεια. Ώσπου μία μέρα κοιτάζεσαι στον καθρέπτη και βάζεις τα κλάματα. Αυτό που βλέπεις είναι ένας άνθρωπος που παλαιότερα θα χαρακτήριζες αδύναμο, χωρίς αυτοέλεγχο. Κατρακυλάς για ακόμα μία φορά. Δεν θες να τρως γιατί σου δίνει αίσθηση αυτοκυριαρχίας. Αυτήν τη φορά είναι πιο εύκολο για εσένα γιατί ξέρεις και το κόλπο. Είσαι ο κύριος του εαυτού σου, σκέφτεσαι, ενώ η εξωτερική σου εμφάνιση κραυγάζει για βοήθεια. Το μυαλό σου χάος, θολωμένο από αυτόν τον δαίμονα που ονομάζεται θερμίδα, ο ίδιος δαίμονας που σε ωθεί να τιμωρήσεις τον εαυτό σου αν φας μία φέτα ψωμί με το μεσημεριανό. Κανένας δεν καταλαβαίνει την κατάστασή σου και εσύ βρίσκεσαι άλλη μία φορά μόνος σου και προσπαθείς.
Προσπαθείς, αλήθεια, θες να γίνεις καλύτερα και δεν το βάζεις κάτω. Ξαναπέφτεις αλλά ξανασηκώνεσαι, πολλές φορές. Βρίσκεσαι σε αυτήν την αέναη μάχη με τους δαίμονες στο μυαλό σου που θέλουν να καθορίζουν κάθε σου κίνηση, κάθε θερμίδα. Θες όμως να τον νικήσεις τον δαίμονα, αλήθεια θες. Φιλίες και σχέσεις σου έχουν διαλυθεί από αυτόν, κόσμος που δεν καταλαβαίνει σε έχει αφήσει στην άκρη, μία αιώνια διαμάχη στο μυαλό σου.
Δύσκολη η ανάρρωση και εσύ φοβάσαι ότι η επόμενη κατρακύλα σου θα είναι χειρότερη από κάθε προηγούμενη. Νιώθεις ότι τα περνάς όλα μόνος σου, αλλά δεν είσαι. Για εσένα είναι όλα πλέον στην γραμμή και το αν θα νικήσεις το δαίμονα εξαρτάται μόνο από το πνευματικό σθένος που έχεις μέσα σου. Αντέχεις;
Αν εσύ που διάβασες αυτό το κείμενο περνάς μία τέτοια κατάσταση, ή την έχεις περάσει, τότε θέλω να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνος. Εκατομμύρια άνθρωποι τόσο στην Ελλάδα όσο και σε όλον τον κόσμο αναγκάζονται να περάσουν κάτι τόσο δύσκολο μόνοι τους, επειδή οι δικοί τους, ή ο ίδιος τους ο εαυτός, δεν δέχονται τη σοβαρότητα της κατάστασης αρκετά ώστε να ζητήσουν βοήθεια. Αν όμως είσαι ένα άτομο που δεν έχει περάσει ποτέ κάτι τέτοιο ή κάτι παρεμφερές, τότε χαίρομαι πολύ για εσένα, αλήθεια, και σου εύχομαι να μην το ζήσεις ποτέ. Επίσης, εύχομαι να κατάλαβες έστω και από αυτό το μικρό κομμάτι, τη σοβαρότητα της κατάστασης.