Βαριέμαι μωρό μου.
Με τους περισσότερους νομίζω πως δεν έχω να συζητήσω τίποτα. Είναι αυτός ο μέσος όρος που μου σκοτώνει το μυαλό. Αυτές οι σκέψεις οι οποίες είναι τόσο καλουπωμένες, τόσο φιλτραρισμένες. Είναι όλοι τους γαλουχημένοι μέσα σε μια ζωή τόσο συμβιβασμένη, η οποία το μόνο που κάνει είναι απλά να σε διατηρεί ζωντανό-νεκρό μέσα στην καθημερινότητα σου.
Βαριέμαι μωρό μου.
Βρίσκομαι σε μία κατάσταση στατική, μία ρουτίνα που δεν σπάει με τίποτα. Τόσους μήνες τα ίδια. Θα ξυπνήσεις, θα πας σχολείο, φροντιστήριο, μαθήματα, διάβασμα και πάλι διάβασμα.
Και μετά τι; Θα περάσεις εκεί που θες; Το ξέρεις αυτό; Δεν ξέρεις τίποτα.
Αβεβαιότητα και ξενέρα γεμίζουν την ατμόσφαιρα καθημερινά και εγώ βαριέμαι, δεν αντέχω άλλο, αλήθεια.
Γιατί αυτή η κατάσταση; Ποιά κατάσταση θα μου πεις, το διάβασμα θεωρείται κατάσταση;
Τρώμε τα καλύτερά μας χρόνια διαβάζοντας έτσι ώστε να μπορούμε να περάσουμε εκεί που θέλουμε για να διαβάζουμε περισσότερο. Δεν δίνουμε σημασία στην πνευματική ανάπτυξή μας, ούτε τα συναισθήματά μας, θέλουμε να γίνουμε μέρος του συστήματος χωρίς καν να ρωτάμε γιατί.
Βαριέμαι, αλήθεια.
Έχω αποξενωθεί από τον περισσότερο κόσμο γιατί κατάλαβα πόσο επιφανειακοί είναι όλοι. Όλοι τους. Ζουν με μόνο σκοπό την ανάδειξη και την υπηρέτηση του συστήματος. Δεν ξέρουν να νιώθουν πέρα από αυτά που τους επιτρέπει ο πνευματικός τους κόσμος και αυτό για εμένα είναι τόσο μα τόσο λίγο. Δεν μπορούν να με καταλάβουν. Ούτε εμένα αλλά ούτε και εσένα.
Βλέπουν μόνο όσα φαίνονται και αυτό με ξενερώνει. Δεν μπορείς να συζητήσεις χωρίς να σχολιάσεις μαζί τους. Δεν είναι ικανοί για συζητήσεις βαθύτερου επιπέδου γιατί πολύ απλά θα σε κρίνουν και αυτό με χαλάει. Δύσκολα κάποιος σαν εμάς όμως να μη χαλιέται στις μέρες μας, ζούμε σε λάθος εποχή. Καταλαβαίνω σιγά σιγά πως δεν γίνονται όλα για τη σωματική επαφή με τον άλλο, αλλά για την ψυχική. Ποιά ψυχική όμως όταν κανένας τους δεν μπορεί να με καταλάβει; Ξενέρωσα, αλήθεια. Και ξέρω ότι έχεις ξενερώσει και εσύ με αυτό που γίνεται γύρω σου.
Δεν ζητάμε πολλά βέβαια, ένα άτομο που να μας καταλαβαίνει, ένα βράδυ σε μία ταράτσα με θέα, και διάθεση για συζήτηση. Όμως ακόμα και αυτό, στον κόσμο που ζούμε, αποτελεί ουτοπική σκέψη.