Nemesis
12:08:00 π.μ.
Πρώτη φορά την συνάντησα να κάθεται, να έχει πλαγιάσει σε
ένα μέρος και να συλλογίζεται.
Την αναγνώρισα από το χάος που την χαρακτηρίζει τόσο
έντονα, την χαιρέτησα αλλά δεν απάντησε.
Φάνηκε να περιμένει κάτι.
Της έπιασα το χέρι, μα τραβήχτηκε.
Της μίλησα γλυκά, μα εκείνη ήταν σαρδόνια.
Την ρώτησα αν την πλήγωσαν και δάκρυσε.
Προσπάθησα να την αγκαλιάσω, να την αποδεχτώ αλλά δεν
ήθελε.
Μου φάνηκε κενή, γκρίζα και μονότονη.
Με τρόμαξε πολύ αυτό το γκρι και απομακρύνθηκα.
Ήταν πάντα πολύχρωμη, με έντονα χρώματα και αντιθέσεις.
Ήταν όμορφη, μα τώρα έδειχνε αποστεωμένη.
Ακόμα φαινόταν σαν να περιμένει κάτι μα τώρα φαινόταν
ανυπόμονη.
Την ξαναφώναξα.
Με ξανακοίταξε, αυτήν την φορά εκνευρισμένη.
Πονούσα να την βλέπω έτσι.
-Τι περιμένεις;
-Αγάπη.
-Μα σ’ αγαπώ.
-Η αγάπη σου έχει όψη μόνο καταστροφική.
Έκανα κίνηση να την πιάσω να χορέψουμε στους ρυθμούς της
σονάτας του σεληνόφωτος.
Έκανε και εκείνη να ζωντανέψει αλλά ήταν μάταιο.
Πλέον είχε παγώσει εκεί.
Παγιδευμένη στον κόσμο του μυαλού μου, ελπίδα μου
περίμενε τη νέμεση.
Μάρτιος 2018.
0 σχόλια