Με γέννησες, με μεγάλωσες, με διαμόρφωσες.

Μου έδωσες σκέψη και μιλιά, μου έδωσες αγάπη, θάρρος καταφύγιο για να ξεφύγω από τα προβλήματά μου.

Μου έδωσες άποψη, φροντίδα, προστασία.

Με έκανες να δω την ομορφιά στο χάος σου και να την αγαπήσω, να μην πάψω να ονειρεύομαι και να ελπίζω για μία ζωή που μου αξίζει.

Υπήρχαν στιγμές που πραγματικά σε αγάπησα, που κατάλαβα πως χωρίς εσένα  δεν θα ήμουν τίποτα.

Υπήρχαν και στιγμές που με έπνιγες χωρίς σταματημό.

Με εσένα αγάπησα το διαφορετικό, το περίεργο, το ασυνήθιστο, αλλά και με εσένα μίσησα τον κόσμο γύρω μου, τον φοβήθηκα, τον σιχάθηκα.

Αθήνα μου, είσαι η πόλη στην οποία ερωτεύτηκα, πληγώθηκα, αφέθηκα, φοβήθηκα, πέτυχα, απέτυχα, γέλασα, χάρηκα, έκλαψα, εκνευρίστηκα, φώναξα- και πάλι από την αρχή.

Όταν ήμουν καλά έκανα βόλτες στους δρόμους σου μέχρι το πρωί, γελώντας με τα άτομα που αγαπώ, και εσύ μου προσέφερες άσυλο, προστασία από τα άσχημα- με έκανες να νιώθω δυνατή.

Όταν, πάλι, ήμουν άσχημα, όταν πνιγόμουν και αναζητούσα σωτηρία- εσύ με άφηνες να τρέξω,  να μείνω μόνη μου. Οι ήχοι σου- αυτοί από τα αυτοκίνητα και τα εκατομμύρια παιδιά σου- ήταν η μουσική που με βοηθούσε να σκεφτώ.

Είσαι η ευτυχία και η θλίψη μου.

Νιώθω ότι με πνίγεις και φεύγω. Επιστρέφω και με αναζωογονείς.

Είσαι ο καλύτερός μου φίλος και ο μεγαλύτερος μου εχθρός.

Είσαι η πόλη που αγαπώ και με σκοτώνει.

Είσαι η Νέμεσις και η λύτρωσή μου.

Είσαι η θεία κωμωδία μου.

Όπου και να πάω θα είσαι πάντα μέσα μου.

Η τσιμεντούπολη με τις κρυμμένες ομορφιές σε κάθε γωνία και την ενέργεια που κυριεύει και δίνει δύναμη ακόμα και στον πιο αβοήθητο.

Ήσουν, είσαι και θα είσαι για πάντα το σπίτι μου.

Είπες «θα πάω σ'άλλη γη, θα πάω σ'αλλη θάλασσα.
Μία πόλις άλλη θα βρεθεί, καλύτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθειά μου μία καταδίκη είναι γραφτή
κ'ειν η καρδιά μου -σαν νεκρός- θαμμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμό αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι'αν δω 
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»
Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους.
Και στις γειτονιές τις ίδιες θα γερνάς 
και μες στα ίδια σπίτια θα ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλη αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού -μην ελπίζεις-
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη τη μικρή, σ'όλην την γη χάλασες. 
Κ.Π. Καβάφης, «Η Πόλις», 1910.